فیلم IF ساخته جان کرازینسکی و با بازی رایان رینولدز یک فیلم کمدی خانوادگی دلچسب، دلگرم کننده و جذاب با چاشنی رویا پردازی برای مخاطبین است. با نقد و بررسی فیلم IF همراه گیماتک باشید.
فیلم IF ساخته جان کرازینسکی و با بازی رایان رینولدز، داستان دختری به‌نام بی را روایت می‌کند، که علی‌الرقم سن کمش با مشکلات بزرگی دست و پنجه نرم می‌کند. اما به ناگاه شروع به مشاهده دوستان خیالی همه افراد می‌کند که بعداز بزرگ شدن دوستان واقعی خود رها شده‌اند. در فیلم IF، دوستان خیالی که به شکل هیولاهای بامزه به نمایش درآمده‌اند، هر یک داستان جالبی را از زمانی که در کنار یک انسان بودند برای خود دارند و از آن‌ها به عنوان بهترین خاطرات خود یاد می‌کنند.
فیلم IF قصد دارد نشان دهد که این دختر با این توانایی چه کاری می‌تواند انجام دهد. فیلم با الهام از آثار کمدی خانوادگی دهه ۸۰ و ۹۰ میلادی ساخته شده است که جان کرازینسکی پس از کارگردانی دو قسمت اصلی فیلم A Quiet Place و تجربه کارگردانی موفق دو فیلم ترسناک، به سراغ چنین اثری رفته است. او اعلام کرده است که فیلم با الهام از دوران کودکی خودش ساخته شده و همین موضوع می‌تواند جالب توجه باشد.
فیلم IF اگرچه در نگاه اول یک فیلم کمدی است، اما بهتر بگویم که بیشتر از آنکه یک فیلم کمدی سرگرم کننده برای بزرگسالان باشد، فیلمی برای کودکان است. این فیلم برای تمام اعضای خانواده مناسب است.
اگر بخواهیم در داستان فیلم زوم شویم؛ داستان فیلم روایت‌گر زندگی دختر 12 ساله‌ای به نام بی است که کیلی فلمینگ 17 ساله نقش آن را ایفا می‌کند. بی به تازگی مادرش را از دست داده و پدرش در بیمارستان بستری است چرا که «قلبش شکسته است».
بی در این زمان هر روز با پدرش ملاقات می‌کند و پس از ملاقات با مادربزرگش (فیونا شاو) در یک آپارتمان زندگی می‌کند. یک روز، بی کنجکاو شده به دنبال دوست به صورت اتفاقی از جلوی در واحد طبقه آخر آپارتمان سردر می‌آورد. این دختر متوجه می‌شود که در واحد طبقه آخر این آپارتمان یک مرد خاص با موجودات عجیب و غریب زندگی می‌کند. و داستان به صورت عجیبی ادامه پیدا می‌کند.
فیلم در داستان سرایی روند کندی دارد به طوری که بعد از گذشت چند دقیقه بیننده را از تماشیا فیلم خسته می‌کند. البته این روند کند تا نمیه‌های فیلم به پایان می‌رسد واز نیمه فیلم جذابیت‌های آن تازه نمایان می‌شود.
این فیلم کمدی در ادای شوخی های خود زیاده‌روی نمی‌کند و درست و به موقع به شوخی کردن می‌پردازد. همیشه سربزنگاه اتفاقات بامزه در فیلم رخ می‌دهد و این خودش نقطه عطف فیلم است. ترکیب کیلی فلمینگ به عنوان نقش اصلی در کنار رایان رینولدز به عنوان دوست و همراه هیویلاها و همچنین جان کرازینسکی به عنوان پدر دلسوز قصه ترکیب جالبی است که درست درآمده است. هرچند که این ترکیب، چیدمان برنده نیست و کاستی‌هایی دارد. اما با این وجود ترکیب باورپذیر و منطقی‌ای به نظر می‌رسد.
با اینکه فیلم در مورد دوستان خیالی و فراموش شدن آن‌ها است، اما تعداد و تنوع این دوستان خیالی که به شکل هیولایی‌هایی با مزه طراحی شده‌اند بسیار بالاست و در واقع شما در هر سکانس از فیلم تعدادی از هیولاها را می‌بینید که لازم است. حتی گاهی با هیولایی که دیده نمی‌شوند شوخی‌هایی انجام می‌شود که ههمانطور که گفته شد کاملاًبجا انجام شده است.
رایان رینولدز باوجوداینکه در این سال‌ها با نقش‌های تکراری شناخته می‌شود، اما اینبار نسبتا متفاوت ظاهر شده است. اگرچه او همچنان همان ویژگی‌هایی را که برای آن شناخته می‌شود، دارد، اما باز هم اینجا تلاش می‌کند تا بازی نسبتا متفاوتی ارائه دهد و تا حدی هم موفق شده است.
رینولدز بازی دلچسبی دارد و بخش زیادی از فیلم بدون او احتمال داشت که سقوط کند، اما او در اینجا دست تنها نیست و یک کمک بسیار خوب کنار خود دارد. کایلی فلمینگ که نقش اصلی فیلم را بازی کرده است. و اوا دقیقاً همان چیزی است که فیلم به اون نیاز دارد. دختری قرق در مشکلاتش که حالا خودش یک ناجی برای حل مشکلات دیگران شده است.
شخصیت او در طول فیلم در حال تکامل پیدا کردن است و روند تغییراتی این شخصیت به‌خوبی در طول فیلم قابل لمس است. فلمینگ درواقع وظیفه سختی دارد تا شخصیتی در طول فیلم باشد که بین شخصیت‌ها باید رابطه معناداری ایجاد کند و از طرفی دنیای واقعی خود را هم از دست ندهد.
به نظرم فیلم با اینکه کامل نیست و نمی‌توان نمره صد را به عنوان یک فیلم کمدی و خانوادگی به آن داد. اما کاملاً ارزشمند است و به راحتی می‌توان گفت که ارزش دیدن در کنار اعضای خانواده را دارد.
در ادامه می‌توانید امتیازاتی که منتقدین مختلف به این فیلم دادند را ببینید:
«۷۰/۱۰۰ Screen Rant | منتقد: رافائل لابونت»
با وجود عناصر درهم و برهمی که در فیلم IF وجود دارد، این اثر توانسته لحن گرم و خوش بینانه خودش را پیش ببرد و راه را برای لحظاتی واقعا موثر هموار کند.
«۷۰/۱۰۰ Collider | منتقد: راس بونیم»
وقتی این اثر سینمایی در اکت سوم فوق‌العاده خودش به جریان می‌افتد، این اثر سینمایی به یک تجربه احساسی باشکوه تبدیل می‌شود که به یک اندازه دلربا و مسحورکننده است و دقیقا از آن دسته ایده‌های اورجینالی است که امروزه در دنیای سینما به آن نیاز داریم.
«۶۰/۱۰۰ The Guardian | منتقد: آدرین هورتون»
برای اثری که خودش را یک اثر کمدی می‌داند و بیشتر آن به خاطر حضور کاراکتر دلنشین و جذاب بلو است، این فیلم نتوانسته لحظات خنده‌دار زیادی را ارائه کند. در عوض، پایانی شیرین با پیامی درباره یادآوری عشق و بازیگوشی به هنگام بزرگ شدن را ارائه می‌کند.
«۶۰/۱۰۰ Empire | منتقد: آدام اسمیت»
این اثر سینمایی در اجرا از عالی بودن بسیار فاصله دارد اما هنگامی که جا پای خودش را پیدا می‌کند، رایان رینولدز و کیلی فلمینگ این اثر سینمایی را به اندازه کافی سرگرم‌کننده نگه داشتند.
«۶۰/۱۰۰ The Hollywood Reporter | منتقد: فرانک شک»
چیزهای زیادی برای قدردانی در این اثر سینمایی وجود دارد که شامل تلاش تحسین‌برانگیز فیلم برای ایجاد لحظات خنده‌دار برای کودکان و طنین‌های عاطفی برای بزرگسالان است. با اینکه شاید این فیلم عملکرد خوبی نداشته باشد اما ایده‌ای تازه را در میان این همه فیلم‌های خانوادگی آشنا ارائه کرده است.
«۴۰/۱۰۰ IGN | منتقد: ای ای داود»
با اینکه بازیگران و صداپیشه‌های برجسته‌ای در این اثر سینمایی حضور دارند اما صداپیشگی کاراکترهای این اثر سینمایی چندان ماندگار نیست. از سوی دیگر، کارگردان جان کرازینسکی نتوانسته بینشی واقعی درباره بزرگ شدن را در این اثر سینمایی ارائه کند.
«۳۸/۱۰۰ RogerEbert.com | منتقد: کلینت ورثینگتون»
این فیلم اثری با نیت خوب است که به خوبی ساخته نشده است. این یک فیلم کودکانه بدون خنده است و هدفی برای مخاطبان بزرگسال خودش نیز ارائه نمی‌کند.
منبع: گیماتک
