نقد و بررسی ریمیک Silent Hill 2 | بازسازی ترس به‌سبک کونامی

به‌طور کلی گیم پلی ریمیک بازی سایلنت هیل ۲ را می‌توان به ۳ قسمت اصلی تقسیم کرد؛ گشت و گذار، حل پازل و معما و نبرد با دشمنان. گشت و گذار بخشی از بازی است که بیش‌ترین گسترش را در نسخه ریمیک داشته است. در طول بازی به قسمت‌های مختلفی از شهر قدم می‌گذاریم؛ از خود خیابان‌های مه‌آلود سایلنت هیل گرفته تا بیمارستانی که اصلا شبیه جایی برای درمان بیماران نیست یا یک زندان وحشتناک که انقدر فضاسازی مخوفی دارد که در یکی از سلول‌های آن، ناخودآگاه تصور می‌کردم که افراد زندانی در این مکان چه وضعیتی داشته‌اند.

مخصوصا فضاهای داخلی بناها، بسیار گسترده‌تر از نسخه اصلی طراحی شده‌اند و در گوشه و کنار آن‌ها، معمولا آیتم‌ها و رازهای مخفی، مواردی مثل مهمات یا حتی دشمنانی کمین‌کرده در تاریکی انتظار جیمز را می‌کشند. این گستردگی، کاملا به نفع گیم‌پلی کلی تمام شده است؛ به طوریکه اگر طرفدار بازی‌های سبک ترس و بقا باشید، گشتن گوشه‌گوشه قسمت‌های مختلف بازی لذت عجیبی البته آمیخته به حس ترسی همیشگی خواهد داشت.

طراحی بسیار مناسب نقشه‌های بازی، گشت و گذار را لذت‌بخش‌تر کرده است. جیمز به مرور و با گشت و گذار در محیط‌ها، نقشه آن را هم تکمیل می‌کند؛ به این صورت که مثلا اگر یادداشتی پیدا کنید که به اتاقی خاص اشاره دارد، علامت سوالی روی آن در نقشه ظاهر می‌شود یا اگر رمز یک قفل را به‌دست بیاورید، جیمز آن را روی نقشه یادداشت می‌کند.

باید متذکر شوم که سایلنت هیل ۲ اصلا به سمت راحت‌تر شدن پیش نرفته و بازی حتی اگر چند ساعت هم درگیر حل یک معما باشید، پاسخ آن را به شما نخواهد داد و شما را راهنمایی نخواهد کرد. بلکه صرفا هر آنچه را که خودتان با زحمت پیدا می‌کنید، یادداشت می‌کند تا دیگر گیمر از کاغذ و قلمی که موقع تجربه نسخه اصلی همیشه کنارمان بود، بی‌نیاز شود.

پازل‌ها هم طراحی بسیار هوشمندانه و خلاقانه‌ای دارند و هم اینکه پیوند بسیار خوبی بین آن‌ها و جنبه گشت و گذار بازی برقرار است. برای حل اکثر معماها باید سرنخ یا آیتم‌های موردنیاز آن را از طریق گشتن محیط‌ بازی به‌دست بیاورید و خود همین باعث می‌شود این گشت و گذارهای گسترده‌تر در مقایسه با نسخه اصلی، هرگز تکراری و حوصله‌سربر نشوند.

جنبه‌ای از سایلنت هیل ۲ که بیش‌ترین بهبود را نسبت به نسخه اصلی داشته، مکانیک‌های نبرد بازی است. در بازی اصلی، به‌طور کلی سیستم خشک و بدقلقی برای مبارزه‌ها داشتیم که بخشی از آن برای القای هرچه بیش‌تر ترس و بخشی هم برگرفته از بی‌تجربگی خود جیمز در جنگیدن بود؛ البته که محدودیت‌های سخت‌افزاری هم قطعا نقش پررنگی در این موضوع داشتند. اما حالا شاهد یک سیستم مبارزه کاملا مدرن هستیم که جنگیدن چه با سلاح سرد و چه با سلاح‌های گرم را طبیعی‌تر و جذاب‌تر کرده است.

دشمنان در ریمیک سایلنت هیل ۲ همان اصالت ظاهری قدیمی خودشان را دارند و به‌لطف گرافیک بالای بازی، چندین لول هم ترسناک‌تر از قبل شده‌اند. زمانی که دشمنان عروسکی‌شکل بازی به سمت شما یورش می‌برند یا آن پرستارهای معروف از دلِ تاریکی سر و کله‌شان پیدا می‌شود، حس مورمورکننده‌ای در مخاطب ایجاد می‌کنند که حتی با گذر زمان هم عادی نمی‌شود.

این موضوع برای باس‌های بازی هم صدق می‌کند که در راس آن‌ها کله هرمی قرار گرفته است و طراحی او به ترسناک‌ترین شکل ممکن انجام شده است. اما در مواقعی که در راهروهای تنگ یا محیط‌های به‌نسبت کوچک‌تر با دشمنان روبه‌رو می‌شوید، ممکن است دوربین بازی شرایط عجیبی پیدا کند و برای چند ثانیه جیمز یا دشمن را خیلی راحت گم کنید؛ این موضوع مخصوصا اگر با بیش از یک دشمن طرف باشیم، شدیدا شما را به‌مشکل خواهد انداخت و احتمالا باید بعد از چنین نبردی سراغ آیتم‌های احیای سلامتی بروید! اما بااین وجود دوربین بازی در مقایسه با نسخه اصلی یکی از بهبودهای حال حاضر بازی محسوب می‌شود. راستی به آیتم‌های بازی هم اشاره کردم و بهتر است بگویم که سایلنت هیل ۲ به‌طور کلی گاهی کمی در دادن تیر و آیتم‌های دیگر دست و دلباز ظاهر می‌شود ولی خیالتان راحت باشد که برخی سناریوهای بازی، برنامه ویژه‌ای برای مهمات به‌ظاهر زیاد شما خواهند داشت.