پس از موفقیت چشمگیر انیمیشن Moana در سال ۲۰۱۶، والت دیزنی تصمیم گرفت پس از گذشت ۸ سال دنباله‌ای برای این انیمیشن موزیکال بسازد. در این قسمت جدید، موانا به‌همراه مائووی و گروهی از دریانوردان تازه و متفاوت به یک سفر دریایی دیگر می‌رود.
موانا با پیامی غیرمنتظره از اجداد خود مواجه می‌شود و برای ماجراجویی‌ای به دریاهای دوردست سفر می‌کند که تاکنون تجربه نکرده است. اما آیا انیمیشن “Moana 2” توانسته است موفقیت قسمت اول را تکرار کند؟
انیمیشن‌های اخیر دیزنی چندان نتوانسته‌اند انتظارها را برآورده کنند و این مسئله حساسیت‌ها را درباره دنباله یکی از انیمیشن‌های موفق دهه گذشته بیشتر کرده است. یکی از نگرانی‌های اصلی، تبدیل این انیمیشن از یک سریال به یک انیمیشن سینمایی بود. همچنین تغییراتی که در طول فرآیند ساخت رخ داده و پتانسیل‌های موجود، از جمله نکات حائز اهمیت است.
انیمیشن “Moana 2” هرگز قصد ندارد در هیچ زمینه‌ای، به‌جز گرافیک و فن‌آوری، از قسمت اول برتری داشته باشد. البته با توجه به عدم حضور تیم سازندگان اصلی، این موضوع چندان غیرمنتظره نیست. با این حال، نباید از این مسئله ناامید شویم؛ زیرا با داشتن انتظارات مناسب، می‌توانیم از تماشای دنباله “Moana” لذت ببریم.
انیمیشن در ابتدا شروع آرامی دارد و به نظر می‌رسد که تلاش می‌کند تا داستان و روند کلی خود را شکل دهد. “Moana 2” در تلاش است تا دنیای خود را بزرگ‌تر کند و برای این منظور نیازمند عبور از موانع مختلف است.
“Moana 2” بیشتر شبیه یک نسخه بزرگ‌تر از قسمت اول است. یکی از دلایل دشواری ساخت دنباله برای این انیمیشن همین مسئله است. با این حال، سازندگان با صبر و حوصله توانسته‌اند این مشکلات را به خوبی مدیریت کنند. سیاست پشت این قسمت شبیه به آن چیزی است که در “Frozen 2” و “Ralph Breaks the Internet” دیده‌ایم؛ یعنی گسترش دنیای انیمیشن با حفظ ساختار کلی قسمت اول.
این انیمیشن ممکن است احساس تماشای یک تجربه تکراری با ظاهری جدید را به ما بدهد. “Moana 2” شاید بیشتر شبیه به نسخه گسترش‌یافته قسمت اول باشد، اما همچنان یک اثر سرگرم‌کننده و جذاب است که در طول ۹۰ دقیقه مخاطب را سرگرم می‌کند و احساس رضایت‌بخشی ایجاد می‌کند. با اینکه “Moana 2” احتمالاً به‌عنوان بازگشت دیزنی شناخته نشود، اما نشان می‌دهد که این استودیو در مسیر بهتری نسبت به آثار قبلی خود قرار دارد.
با شروعی آرام، انیمیشن “Moana 2” به تدریج شاهد بهبود روایت و پیشرفت داستانی است. با ورود مائووی به داستان، انیمیشن همان روندی را که از آن انتظار می‌رود، دنبال می‌کند. استفاده بهتر از شخصیت‌های نارگیلی نیز به بهبود کلی داستان کمک کرده است. با این حال، همان مشکل همیشگی انیمیشن‌های اخیر دیزنی که نبود شخصیت‌های شرور و منفی کلاسیک است، در اینجا نیز به چشم می‌خورد. تهدیدات موجود در این قسمت تا حدودی مشابه قسمت اول هستند، با این تفاوت که این بار تغییر قابل توجهی در آنها ایجاد شده است.
هدف اصلی موانا دوباره خنثی کردن یک طلسم دیگر است تا بتواند با دیگر مردمان دریا ملاقات کرده و راه را برای سفرهای دریایی بیشتر باز کند. انیمیشن با گسترش ایده‌های قسمت اول، نه تنها به دنبال گسترش دنیای خود است، بلکه به نظر می‌رسد هدف آن ساخت قسمت‌های بیشتری در دنیای موانا باشد. شاید قسمت دوم از نظر داستانی چندان جدید نباشد، اما هدف اصلی آن بیش از یک دنباله برای فتح گیشه‌ها بوده است و این موضوع به خوبی در روند انیمیشن دیده می‌شود.
انیمیشن زمان زیادی را صرف هم‌سفر کردن دوباره موانا و مائووی می‌کند. سوالاتی درباره اینکه آیا برنامه اولیه چیز دیگری بوده است یا اینکه آنها در ابتدا قصد داشته‌اند روی شخصیت‌های جدید تمرکز کنند، مطرح می‌شود. در نهایت، بهترین بخش انیمیشن زمانی است که موانا و مائووی دوباره هم‌سفر می‌شوند. آنها زوجی هستند که به راحتی نمی‌توان با چند شخصیت جدید آنها را جایگزین کرد. حتی وجود شخصیت‌های جالبی مانند شخصیت‌های نارگیلی یا خواهر موانا نیز می‌توانست استفاده بهتری در این قسمت داشته باشند.
سازندگان انیمیشن “Moana 2” تلاش کرده‌اند تا تمرکز بیشتری روی سه عضو جدید خدمه موانا داشته باشند. با وجود اینکه این شخصیت‌ها بد نیستند، اما پتانسیل محدودی در روایت داستان دارند. نیم ساعت تا ۴۰ دقیقه پایانی انیمیشن جایی است که انیمیشن بالاخره به روندی که انتظار می‌رود می‌رسد. اما مشکل اصلی اینجاست که پایان‌بندی انیمیشن بسیار قابل پیش‌بینی است و هیچ اتفاق غیرمنتظره‌ای در آن رخ نمی‌دهد.
ترانه‌های انیمیشن “Moana 2” نسبت به قسمت اول افت زیادی کرده‌اند. نگرانی در مورد هر شخصیت بی‌اساس است؛ حتی با وجود صحنه‌های احساسی خوب در پایان، وقتی می‌دانیم شخصیتی حذف نمی‌شود، دلیلی برای نگرانی وجود ندارد. در انیمیشنی که مخاطب اصلی آن کودکان هستند، نباید انتظار زیادی داشت، اما انیمیشن می‌توانست با ریسک بیشتری جلو برود و از فرمول قسمت اول فاصله بگیرد.
پایان‌بندی “Moana 2” به‌طور کلی خوب است، اما احساس می‌کنیم داستان کاملاً بسته نشده و باید قسمت دیگری هم ببینیم. پایان انیمیشن شتاب‌زده به نظر می‌رسد و می‌توانست ما را برای ادامه ماجرا به قسمت بعدی دعوت کند. اما از آنجایی که تضمینی برای ساخت قسمت بعدی وجود نداشته، احتمالا اتفاقاتی که باید در قسمت بعدی رخ دهد، در اینجا ارائه شده‌اند.
انیمیشن “Moana 2” نه تنها در بخش داستانی، بلکه در بخش‌های دیگر نیز نتوانسته است به سطح قسمت اول برسد. در حالی که بخش کمدی همچنان قوی است و در برخی از صحنه‌ها، مانند شخصیت‌های نارگیلی، موفق عمل کرده است، به طور کلی کمی کمرنگتر به نظر می‌رسد. شاید دلیل آن حضور کمرنگتر مائووی باشد که تقریباً در بیشتر انیمیشن حضور کم‌رنگی دارد.
یکی از نقاط قوت انیمیشن “Moana”، بخش موزیکال آن است. در حالی که اجراها و آهنگ‌های خوبی در طول انیمیشن وجود دارد که در خدمت داستان هستند، اما خبری از عمق و کیفیت قسمت اول نیست. شاید دلیل آن عدم بازگشت لین-منوئل میرندا باشد که غیبت او به‌خوبی احساس می‌شود. ترانه “How Far I’ll Go” که توسط او نوشته شده بود، حتی نامزد دریافت جایزه اسکار هم شده بود.
ترانه‌های قسمت دوم به‌طور کلی ضعیف نیستند، اما نسبت به قسمت اول افت قابل لمسی دارند. با توجه به تغییرات در تیم سازندگان، چنین افتی قابل پیش‌بینی بود و نباید از آن شگفت‌زده شد. همچنین کمبود طراحی دنیاهای متفاوت نیز به چشم می‌آید. با اینکه انیمیشن از نظر بصری خوش‌رنگ و لعاب است، اما کمبود دنیاهایی با ظاهری متفاوت قابل احساس است.
در مجموع، “Moana 2” شاید به اندازه قسمت اول موفق نباشد، اما همچنان اثری سرگرم‌کننده است که می‌تواند مخاطب را در طول ۹۰ دقیقه سرگرم کند. با وجود نقص‌ها و کمبودها، این انیمیشن نشان می‌دهد که دیزنی در مسیر بهتری نسبت به آثار قبلی خود قرار دارد و همچنان توانایی خلق تجربه‌های جذاب را دارد.
اگرچه بخش داستانی انیمیشن Moana 2 با چالش‌هایی مواجه است، اما نمی‌توان گفت که فقط در این بخش ناکام مانده است. در بخش‌های دیگر نیز این انیمیشن نتوانسته است به سطح قسمت اول برسد. بخش کمدی انیمیشن همچنان قوت خود را حفظ کرده و حتی در برخی صحنه‌ها مانند شخصیت‌های نارگیلی، موفق عمل کرده است. اما به‌طور کلی بخش کمدی کمرنگتر از قسمت اول به نظر می‌رسد که شاید به دلیل حضور کمتر مائووی باشد.
موزیکال انیمیشن Moana همواره نقطه قوت آن بوده است. اما در قسمت دوم، اجراها و آهنگ‌ها به خوبی در خدمت داستان هستند، اما خبری از عمق و کیفیت قسمت اول نیست. شاید دلیل آن عدم حضور لین-منوئل میرندا باشد که نبود او به‌خوبی احساس می‌شود. ترانه How Far I’ll Go که توسط او نوشته شده بود، حتی نامزد جایزه اسکار هم شده بود.
ترانه‌های قسمت دوم به‌طور کلی ضعیف نیستند، اما نسبت به قسمت اول افت محسوسی دارند. با توجه به تغییرات در تیم سازندگان، چنین افتی قابل پیش‌بینی بود. همچنین کمبود دنیاهای متنوع در انیمیشن احساس می‌شود. با اینکه انیمیشن از نظر بصری جذاب است، اما کمبود دنیاهایی با ظاهری متفاوت مشهود است.
به‌طور کلی، Moana 2 شاید به اندازه قسمت اول موفق نباشد، اما همچنان اثری سرگرم‌کننده است که می‌تواند مخاطب را در طول 90 دقیقه جذب کند. با وجود نقص‌ها، این انیمیشن نشان می‌دهد که دیزنی در مسیر بهتری نسبت به آثار قبلی خود قرار دارد و همچنان توانایی خلق تجربه‌های جذاب را دارد.
