در سال‌های اخیر، سونی تلاش کرده است با ساخت فیلم‌هایی براساس شخصیت‌های شرور مرد عنکبوتی، دنیای مشترکی خلق کند. اما به‌جز ونوم، باقی آثار موفقیتی در گیشه نداشته‌اند. حالا نوبت به فیلم Kraven the Hunter رسیده است که با بازیگران شناخته شده‌ای مانند آرون تیلور جانسون و راسل کرو ساخته شده است. تفاوت این فیلم با دیگر آثار دنیای اسپایدرمن سونی، درجه سنی بزرگسال آن است که باعث شد کمی امیدوار به صحنه‌های اکشن فیلم باشیم.
اما آیا این امیدواری به جا بود؟ پاسخ کوتاه و صریح من: نه. این فیلم هم نتوانست از شکست‌های قبلی درس بگیرد و در همان مسیر ناکامی پیش می‌رود. جالب است که این فیلم شباهت زیادی به ونوم دارد. از همان ابتدای فیلم، کریون به‌عنوان شخصیتی با هدف کشتن افراد خلافکار معرفی می‌شود که حتی به یک مورچه نیز آزار نمی‌رساند. او کدهای اخلاقی خاص خود را دارد که در طول فیلم به چالش کشیده می‌شوند.
فیلم Kraven the Hunter با نفوذ شخصیت کریون به یک زندان آغاز می‌شود و سپس به منشا داستانی این شخصیت و روابط او با برادر و پدرش می‌پردازد. به‌نظر می‌رسد که فیلم تلاش می‌کند تا بخشی انسانی‌تر از شخصیت کریون را نشان دهد، اما این تلاش‌ها شبیه به آنچه در موربیوس و مادام وب دیده‌ایم، تکراری است. در واقع، سونی به نظر می‌رسد که خلاصه‌ای از تمام ایدههای گذشته خود را در این فیلم دوباره به‌کار برده است که اولین سوالی که پیش می‌آید این است که اگر این ایده‌ها، ایدههای خوبی هستند چرا در آن فیلم‌ها جواب نداده‌اند.
فیلمنامه فیلم Kraven the Hunter بیشتر شبیه این است که توسط یک هوش مصنوعی نوشته شده باشد!
شاید به همین دلیل است که فیلم به سرعت در مسیر سقوط قرار می‌گیرد. واقعیت این است که فیلم مجموعه‌ای از مشکلات را در خود جمع کرده است. اگر بخواهیم روند داستان فیلم را توضیح دهیم، باید گفت که مانند موربیوس و مادام وب، داستان از گذشته شخصیت شروع می‌شود و در نهایت اتفاقات کنونی به اتفاقات گذشته گره می‌خورد. فیلم تلاش زیادی می‌کند تا یک روایت منسجم و پایدار ارائه کند، اما مشکلاتی وجود دارند که عملا باعث می‌شود این تلاش‌ها بی‌ثمر باشد. اولین مشکل، روایت خشک و بی‌روح فیلم است که عجیب نیست اگر فردا خبر بیاید که فیلمنامه فیلم توسط هوش مصنوعی نوشته شده است.
اتفاقات فیلم از نقطه A به B و سپس به C پیش می‌رود، اما حلقه گمشده این روایت جایی است که بیننده نمی‌تواند حس کند اتفاق X برای شخصیت در حال رخ دادن است. به نظر می‌رسد که بازیگران و شخصیت‌ها صرفا دستورالعملی را دنبال می‌کنند بدون اینکه حس واقعی به بیننده منتقل شود. درست است که از چنین فیلمی انتظار عمق زیادی نداریم، اما شعور بیننده هم مهم است و نمی‌توان با برچسب اینکه در حال تماشای یک فیلم ابرقهرمانی هستیم، از این موضوع گذشت. این مشکلات زمانی بیشتر به چشم می‌آید که به‌نظر می‌رسد شخصیت‌ها فقط در حال انجام وظایف خود هستند و هیچ شیمی یا داینامیک خاصی بین آن‌ها وجود ندارد.
فیلم Kraven the Hunter از همان ابتدا با نفوذ کریون به یک زندان شروع می‌شود و سپس به بررسی منشا داستانی او و روابطش با برادر و پدرش می‌پردازد. با این حال، هیچ توضیح خاصی برای ترک خانه توسط کریون در نوجوانی و عدم همراهی برادرش وجود ندارد. این نکته در طول روایت بارها تکرار می‌شود و به نظر می‌رسد شخصیت‌ها بدون اراده و هدف خاصی عمل می‌کنند. اوضاع بدتر می‌شود زمانی که به دیالوگ‌های ضعیف فیلم می‌رسیم. در ابتدا، شاید تصور کنید مشکل از لهجه ضعیف روسی شخصیت‌هاست، اما جلوتر که می‌رویم، مشکل بزرگ‌تری را مشاهده می‌کنیم.
دیالوگ‌های فیلم بسیار سطحی و ضعیف هستند و سونی در هر محصول مشابه همین چرخه تکراری را به کار می‌گیرد. تکرار مشکلات دیالوگ‌ها واقعا خسته‌کننده شده است. زمانی که بازی بازیگران بیشتر به چشم می‌آید، متوجه عمق فاجعه می‌شویم. روایت رویارویی پدر و پسر دیگر بسیار کلیشه‌ای شده است، اما فیلم پتانسیل خوبی در این زمینه دارد که متاسفانه از آن بهره نمی‌برد.
دیالوگ و روایت تنها بخشی از مشکلات هستند؛ بازی بازیگران نیز بخشی بزرگ از مشکلات فیلم را تشکیل می‌دهند. بازیگر شخصیت راینو یکی از بدترین اجراهایی است که در سال‌های اخیر دیده‌ایم. حتی اگر بگوییم بازیگر راینو توانایی کافی ندارد، نمی‌توان از عملکرد ضعیف آرون تیلور جانسون و راسل کرو گذشت. آرون تیلور جانسون که تجربه زیادی در آثار ابرقهرمانی دارد، در این فیلم کاملا ناامیدکننده ظاهر می‌شود.
بازی راسل کرو در فیلم Kraven the Hunter نیز چندان جالب توجه نیست. او نتوانسته عمقی به شخصیت خود ببخشد یا ترسی در بیننده ایجاد کند. به نظر می‌رسد دلیل حضور این بازیگران تنها به خاطر دستمزد خوب فیلم بوده و دلیل منطقی دیگری برای آن وجود ندارد. آن‌ها حتی تلاش خود را برای ارائه یک اجرای خوب انجام نمی‌دهند و بازی آن‌ها یکی از نقاط ضعف فیلم است. به جای تمرکز بیشتر روی شخصیت‌های اصلی و ارائه داستانی منسجم‌تر، فیلم تعداد زیادی شخصیت معرفی می‌کند.
آرون تیلور جانسون و راسل کرو اجراهای ضعیفی در فیلم Kraven the Hunter دارند. شخصیت‌هایی که در فیلم معرفی می‌شوند، نه دلیل حضور مشخصی دارند و نه نقش کلی آن‌ها در فیلم روشن است. این موضوع باعث می‌شود تا داستان فیلم هرچقدر هم ربات‌گونه باشد، به سمت دیگری برود و نتواند از پتانسیل‌های خود استفاده کند. با این حال، فیلم تمرکز بیشتری روی صحنه‌های اکشن خشن و بزرگسالانه دارد که خبر خوبی است. اما درجه سنی بالا نیز کمکی به بهبود صحنه‌های اکشن نکرده و ما شاهد یکی از ضعیف‌ترین فیلم‌های اکشن ابرقهرمانی هستیم.
برای مثال، به مبارزه پایانی فیلم توجه کنید؛ یک صحنه با جلوه‌های ویژه ضعیف که تنها می‌خواهید هرچه سریع‌تر تمام شود. بهترین بخش فیلم اما بخش پایانی آن است که در آن برادر کریون خودی نشان می‌دهد و تبدیل به چیزی می‌شود که باید باشد. هرچند این صحنه مشکلات خود را دارد، اما نسبت به بقیه فیلم کیفیت بهتری دارد و اگر فیلم از ابتدا ساختار بهتری داشت، می‌توانست نتیجه جذاب‌تری داشته باشد. متاسفانه این مشکلات فیلم را به فراموشی می‌سپارد.
فیلم Kraven the Hunter در واقع نمادی از مشکلاتی است که در فیلم‌های قبلی مرد عنکبوتی سونی به چشم می‌خورد. فیلم پر از دیالوگ‌های ضعیف، فیلمنامه‌ای با نقص‌های فراوان، کارگردانی نامناسب و اجراهای بسیار ضعیف است. صحنه‌های اکشن فیلم نیز بسیار مصنوعی و سطحی به نظر می‌رسند و حتی درجه سنی بزرگسال هم نتوانسته کمکی به بهبود فیلم کند. این فیلم به خوبی نشان می‌دهد که شخصیت‌های شرور این مجموعه توانایی ارائه یک فیلم مستقل را ندارند و تلاش سونی برای فتح گیشه‌ها با شکست مواجه شده است.
